ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

τηλ. 2661025862

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

29-10-2013

Ο π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΘΕΡΜΟΣ ΟΜΙΛΗΤΗΣ ΣΕ ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΗ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Γενική Ιερατική Σύναξη διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολις Κερκύρας την Τρίτη 29 Οκτωβρίου  2013 στο Πνευματικό της Κέντρο, με ομιλητή τον Πρωτ. Βασίλειο Θερμό, Δρ. Θεολογίας, Παιδοψυχίατρο και συγγραφέα, με θέμα «Ο ποιμένας μπροστά σε ειδικές μορφές οικογενειών (χρόνιο νόσημα, μονογονεϊκές, θάνατος γονέα ή παιδιού, άτεκνα ζευγάρια)».

Ο ομιλητής επεσήμανε ότι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η οικογένεια δίδει και την ταυτότητα στα πρόσωπα-μέλη της. Ότι υπάρχει ένα πρόσωπο-κλειδί στη ζωή της οικογένειας που είναι εκείνος «ο  σημαντικός άλλος»,  η παρουσία ή η απουσία του οποίου σημαδεύει την οικογένεια. Όταν υπάρχει κρίση, δοκιμασία ή έλλειψη του σημαντικού άλλου τότε στην ουσία βλάπτεται ή απειλείται να βλαφθεί η ακεραιότητα της οικογένειας και τότε τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας βιώνουν την έλλειψη της ακεραιότητας στον ψυχισμό τους. Κύριο χαρακτηριστικό της ψυχοσύνθεσης της δοκιμασίας είναι η επιθετικότητα. Δεν είναι ανάγκη αυτή να εκφράζεται μόνο με τη βία. Η επιθετικότητα έχει να κάνει και με τον σιωπηλό θυμό, ο οποίος εκφράζεται με την κατάθλιψη, την απογοήτευση, ακόμη και την άρνηση του Θεού. Όταν η επιθετικότητα εκφράζεται, στη συνέχεια τα μέλη της δοκιμαζόμενης οικογένειας μπορεί να οδηγούνται στην μετάνοια για την στάση τους. Η επιθετικότητα όμως επανέρχεται.

Ο ομιλητής επεσήμανε ότι είναι βασική αρχή η ανάγκη για συμπαράσταση από την πλευρά του ποιμένα. Ο ιερέας είναι εκφραστής του σώματος του Χριστού και όταν πάσχει ένα μέλος του σώματος τότε όλο το σώμα υποφέρει. Στηριγμένος στην βασική αυτή ποιμαντική αρχή ο ιερέας οφείλει να βοηθήσει στην αναπλήρωση όσο το δυνατόν του ψυχολογικού κενού, της απουσίας της ακεραιότητας στην ψυχοσύνθεση των μελών της δοκιμαζόμενης οικογένειας όχι δια του εαυτού του, αλλά προβάλλοντας τον Θεό, ο Οποίος μπορεί να γίνει η οδός της θεραπείας των ανθρώπινων τραυμάτων. Το σημαντικότερο έχει να κάνει με το μήνυμα της σωτηρίας. Ο ιερέας δεν μπορεί να παραθεωρεί το γεγονός ότι η παρουσία του είναι υποστηρικτική στις δοκιμασίες, αλλά η κύρια αποστολή του έγκειται στο να μπορέσει να βοηθήσει τους δοκιμαζόμενους να κατανοήσουν την σημασία της σωτηρίας ως του γεγονότος που καθιστά τη ζωή μας μοναδική.

Στην αμφισβήτηση που η λύπη ή ο θυμός φέρει, ο ιερέας οφείλει να μη δείχνει αποστροφή προς τον πονεμένο-τραυματισμένο και στη σχέση του με τους ανθρώπους και στη σχέση του με το Θεό άνθρωπο. Κι εδώ έγκειται ένα λάθος το οποίο γίνεται. Κάποιες φορές ο ιερέας, έχοντας στο νου του μία εσφαλμένη, φαντασιακή εικόνα για το Θεό, όπως ο ίδιος ο ιερέας τον θεωρεί ότι είναι, μπορεί να προκαλέσει περαιτέρω τραύμα στον δοκιμαζόμενο. Είναι άλλο η ανάγκη για μετάνοια και στήριξη στη ζωή της δοκιμαζόμενης οικογένειας και άλλο η αίσθηση ότι όλα οφείλονται σε τιμωρία του Θεού.

Γιʼ αυτό και τελικά ο ποιμένας καλείται να συνειδητοποιήσει στην διακονία του τον αληθινό Θεό, «καθώς εστί». Η αυτογνωσία του ποιμένα, όπως και η γνήσια πνευματική και μυστηριακή ζωή βοηθούν τον ιερέα να γίνει περισσότερο δεκτικός του πόνου των ανθρώπων, οι οποίοι εφόσον πιστεύουν, απευθύνονται στον ιερέα με μια φυσικότητα, για να πάρουν δύναμη προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις ελλείψεις της ζωής τους. Οι ασθενείς ζητούν τη θεραπεία. Οι άτεκνοι την προσευχή. Οι πενθούντες την παρηγορία. Αυτά όλα ο ιερέας δεν πρέπει να τα παραθεωρεί. Είναι αιτήματα που έρχονται φυσικά και αυθόρμητα. Πάνω σʼ αυτά όμως καλείται να χτίσει την οδό της πίστης, με πόνο και αγάπη για τον άνθρωπο.

Προσφωνώντας τον ομιλητή   ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος τόνισε την ανάγκη  οι ιερείς να προσεγγίζουν με αγάπη, αλλά και την ίδια στιγμή με επίγνωση τους πληγωμένους ανθρώπους. Να είναι παρόντες στον πόνο τους, όχι όμως μόνο συναισθηματικά, γιατί αυτό μπορεί να επιφέρει τον κίνδυνο απομάκρυνσης από την ουσία της ιερατικής διακονίας, αλλά πνευματικά. Ο ιερέας είναι ο εκφραστής της ελπίδας της πίστης, τόνισε ο κ. Νεκτάριος και καλείται με την πνευματική μόρφωση, αλλά και την αξιοποίηση των γνώσεων που η επιστήμη παρέχει να οργανώσει ένα ολοκληρωμένο ποιμαντικό πρόγραμμα, το οποίο θα ανακουφίσει τον κάθε πάσχοντα. Πρωτίστως όμως οι άνθρωποι χρειάζεται να αισθάνονται τον ιερέα παρόντα στη δοκιμασία. Έτοιμο να ακούσει ακόμη και την αγωνία και την αμφισβήτηση, για να βοηθήσει τον άνθρωπο να εμπιστευθεί το Θεό και την πρόνοιά Του. Αυτό είναι τελικά το ζητούμενο της ποιμαντικής. Η εξατομικευμένη συνάντηση και καθοδήγηση των ανθρώπων, με γνώμονα την πίστη και τη ζωή της Εκκλησίας, στην οποία ενσωματώνεται κάθε άλλη γνώση. Ευχαρίστησε τον ομιλητή, ο οποίος έδωσε πολύτιμα μηνύματα στους ιερείς της τοπικής Εκκλησίας και τόνισε ότι το έργο του π. Βασιλείου είναι σημαντικό για την διάνοιξη νέων ποιμαντικών δρόμων. 

Ακολούθησε ενδιαφέρων διάλογος με την συμμετοχή πολλών κληρικών.  

ΕΚ ΤΟΥ  ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ – 20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013

Μόλις έφτασε ο Κύριος στη χώρα των Γαδαρηνών, Τον συνάντησε κάποιος άνθρωπος που είχε κυριευθεί από πολλά δαιμόνια επί πολλά χρόνια και είχε καταντήσει θηρίο ανήμερο. Δεν φορούσε ρούχα, δεν έμενε σε σπίτι, τριγυρνούσε στα μνήματα. Και επειδή τα δαιμόνια τον έφερναν σε κατάσταση αγριότητας, τον έδεναν οι άνθρωποι με αλυσίδες βαριές να μην κάνει κανένα κακό. Αλλά αυτός τις έσπαζε και εξαγριωμένος σερνόταν βίαια από τους δαίμονες στις ερημιές.

Αυτό το «αγρίμι» λοιπόν που τρομοκρατούσε τον κόσμο, τώρα τρομοκρατήθηκε καθώς αντίκρισε τον Κύριο, κι από το φόβο του έβγαλε δυνατή κραυγή. Κι αφού έπεσε μπροστά στα πόδια του Χριστού, φώναξε δυνατά: —Ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα σε μένα και σε σένα, Ιησού, Υιέ του Θεού του υψίστου; Σε παρακαλώ, μη με βασανίσεις και με κλείσεις από τώρα στα σκοτάδια του Άδη. —Ποιο είναι το όνομά σου; Τον ρώτησε ο Κύριος. —Λεγεών, απάντησε, δηλαδή ταξιαρχία. Διότι είχε μέσα του χιλιάδες δαιμόνια. Τότε τα δαιμόνια αυτά άρχισαν να παρακαλούν και πάλι τον Κύριο να μην τους στείλει στα τρίσβαθα του Άδη. Αλλά καθώς υπήρχε εκεί κοντά στο βουνό ένα κοπάδι από πολλούς χοίρους που έβοσκαν, Τον παρακαλούσαν να τους επιτρέψει να μπουν στα ζώα αυτά. Ο Κύριος τους το επέτρεψε, το θέμα ήταν φρικτό: μόλις τα δαιμόνια βγήκαν από τον άνθρωπο και μπήκαν στους χοίρους, το κοπάδι όρμησε με ασυγκράτητη μανία προς το γκρεμό. Τα ζώα με ορμή έπεσαν από ψηλά κάτω στη λίμνη και πνίγηκαν όλα.

Μέσα από το εκπληκτικό αυτό θαύμα μπορεί να δει κανείς σε ποια κατάσταση οδηγεί ο διάβολος κάθε άνθρωπο που κυριεύει. Τα ακάθαρτα πνεύματα όταν εισέρχονται στον άνθρωπο, του σαλεύουν το νου και την ψυχή, τον απογυμνώνουν απ’ τη χάρη του Θεού. Τον καθιστούν ακυβέρνητο, κτηνώδη και δαιμονιώδη. Τον απομονώνουν από τους συγγενείς και φίλους. Τον οδηγούν στους τόπους της φρίκης και του θανάτου. Διότι οι δαίμονες, επειδή μισούν τον Θεό και τον άνθρωπο, αισθάνονται μεγάλη ηδονή να ταλαιπωρούν τα όντα του Θεού και να τα οδηγούν στο θάνατο. Το καταχθόνιο αυτό έργο τους το επιτελούν όχι μόνο στους δαιμονισμένους αλλά σε κάθε άνθρωπο. Ενώ όμως όλοι μας ξέρουμε πόσο μεγάλο κακό προξενούν στον άνθρωπο και με πόσο φοβερή πανουργία μας πολεμούν, πώς κάποιες φορές γινόμαστε θύματα των πονηρών δαιμόνων και του αρχηγού τους διαβόλου, του αοράτου εχθρού μας; Πώς δελεαζόμαστε από τις υποσχέσεις του, πώς παρασυρόμαστε και γινόμαστε σκλάβοι στα πάθη και στην εξουσία του; Ας προσέξουμε πολύ, διότι κινδυνεύουμε. Μη δίνουμε δικαιώματα στον διάβολο, θα μας καταστρέψει χωρίς να το πάρουμε είδηση. Θα μας απομακρύνει από το δρόμο του Θεού και θα μας οδηγήσει στην αιώνια απώλεια.

Μετά το θαύμα άλλαξαν πλέον όλα. Το μανιασμένο «αγρίμι» έγινε ταπεινός μαθητής του Κυρίου. Τρομοκρατημένοι οι χοιροβοσκοί έτρεξαν στην πόλη και ανήγγειλαν το φοβερό γεγονός. Κι άρχισαν οι κάτοικοι της περιοχής να βγαίνουν έκπληκτοι να δουν τι έγινε. Μόλις όμως αντίκρισαν τον πρώην δαιμονισμένο να κάθεται ήρεμα δίπλα στον Κύριο ντυμένο και μυαλωμένο, φοβήθηκαν. Και όλοι με μία φωνή, αντί να ζητήσουν από τον Κύριο να μείνει κοντά τους, Τον παρακάλεσαν να φύγει από τον τόπο τους· επειδή κυριεύθηκαν από τρόμο, επειδή φοβήθηκαν μην τιμωρηθούν κι αυτοί για τις ανομίες τους, διότι το χοιρεμπόριο τότε ήταν παράνομο. Και ο Κύριος έφυγε από κοντά τους. Αντίθετα ο άνθρωπος που θεραπεύτηκε Τον παρακαλούσε να μένει μαζί του. Ο Χριστός όμως του είπε: Γύρισε στο σπίτι σου για να διηγείσαι τις ευεργεσίες  που σου έκανε ο Θεός.

Κι εκείνος έγινε με το λόγο του και με τη ζωή του μάρτυρας της αγάπης του Κυρίου. Έγινε ένα φωτεινό παράδειγμα στον τόπο του, ο πρώην δαιμονισμένος έγινε φορέας της χάριτος του Χριστού. Αυτός που απέφευγε κάθε ανθρώπινη κοινωνία έγινε κήρυκας της δυνάμεως του Κυρίου.

Όλα αυτά τι μαρτυρούν; Ότι όλες οι δυνάμεις του σκότους βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο και την εξουσία του Κυρίου. Και ότι ο Χριστός μας είναι ο παντοδύναμος εξουσιαστής των πάντων. Μπροστά του τρέμουν οι δαίμονες, εξαφανίζονται.

Σ’ αυτή λοιπόν τη δαιμονοκρατούμενη εποχή που ζούμε, όπου πολλοί άνθρωποι παραμορφώνονται παρασυρμένοι από την αρπακτική μανία του διαβόλου, εμείς οι πιστοί Χριστιανοί δεν πρέπει να φοβόμαστε, να αγωνιούμε. Στα χέρια του Χριστού είναι η ιστορία του κόσμου και η δική μας. Αυτός κυβερνά τα σύμπαντα, στα χέρια του είναι η ζωή μας. Ο διάβολος δεν έχει καμία εξουσία επάνω μας, εάν εμείς δεν του τη δώσουμε με την συγκατάθεσή μας. Ας εμπιστευόμαστε λοιπόν τη ζωή μας στον βασιλέα της κτίσεως Κύριο Ιησού Χριστό, ζώντας μέσα στη χάρη των ιερών Μυστηρίων, για να ασφαλιζόμαστε κάτω από την κραταιά εξουσία του και να πλημμυρίζουμε από το φως του.Αμήν